Ξεκινά σήμερα η δεύτερη και τελευταία εβδομάδα των διαπραγματεύσεων στο Κανκούν. Τον λόγο παίρνουν πλέον οι πολιτικοί που καλούνται να αναλάβουν τον δύσκολο ρόλο της επίτευξης συμβιβασμών, μεταξύ των διαφόρων και πολλών αντικρουόμενων συμφερόντων.
Ας κάνουμε μια μικρή σύνοψη της φάσης, στην οποία βρισκόμαστε βάσει των συζητήσεων της προηγούμενης εβδομάδας και ας ελπίσουμε ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι των χωρών θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, βάζοντας το μακροπρόθεσμο συμφέρον της ανθρωπότητας και των χωρών τους πάνω από τυχόν μικροπολιτικές και κοντόθωρες επιδιώξεις.
Θετικά σημεία
Φαίνεται πως παρατηρείται πρόοδος στον τομέα της δημιουργίας ενός νέου μηχανισμού για την αποτροπή της αποψίλωσης των δασών (REDD+), καθώς και στην ανταλλαγή τεχνολογίας και τεχνογνωσίας μεταξύ των κρατών. Πρόοδος διαφαίνεται και στο κομμάτι της χρηματοδότησης των φτωχότερων κρατών, με ένα ποσό της τάξης των 100 δις δολαρίων ετησίως έως το 2020. Στα θετικά πρέπει να προσμετρηθεί και η διάθεση της Κίνας να συζητήσει για την επίτευξη συμβιβασμού στο θέμα της διαφάνειας των δεσμεύσεων των αναπτυσσόμενων κρατών (για το περιβόητο MRV ο λόγος, ήτοι για την ποσοτικοποίηση, επαλήθευση και δημοσιοποίηση των δεσμεύσεων που αναλαμβάνουν χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία κοκ)
Μικρή ή/και μηδενική πρόοδος
Στα κύρια σημεία των διαπραγματεύσεων η πρόοδος είναι δυστυχώς ελάχιστη έως μηδενική. Καμιά χώρα δεν έχει προχωρήσει μπροστά και δεν έχει δείξει ηγετική στάση για την επίλυση του φλέγοντος ζητήματος του επιμερισμού των προσπαθειών για τη μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν και δεν είναι σίγουρο πόσο κι εάν θέλουν, η ΕΕ εμφανίζεται ανήμπορη να έλθει στο τραπέζι με πειστικές απαντήσεις, οι άλλες ανεπτυγμένες χώρες μάλλον κινούνται αδιάφορα ή αρνητικά (όπως η Ιαπωνία που επιμένει να μην θέλει την επέκταση της ισχύος του Πρωτοκόλλου του Κιότο), ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες εξαρτούν τη στάση και τις δεσμεύσεις τους από την φιλοδοξία και κατάληξη των δεσμεύσεων που θα αναλάβουν οι ανεπτυγμένες χώρες.
Στα αρνητικά της πρώτης εβδομάδας καταμετράται και η πίεση (επιτυχής όπως φαίνεται) να συμπεριληφθούν έργα για τη δέσμευση και αποθήκευση άνθρακα (CCS) στους μηχανισμούς αντιστάθμισης εκπομπών. Με απλά λόγια, μια ανεπτυγμένη χώρα να πληρώνει την κατασκευή ενός λιγνιτικού εργοστασίου στην Ασία, που θα διαθέτει τεχνικές δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα, και οι μειώσεις των εκπομπών που θα προκύψουν να πιστωθούν στις προσπάθειες μείωσης των εκπομπών της ανεπτυγμένης χώρας. Πρόκειται για ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη.
Γενικά, τα ανοιχτά ζητήματα παραμένουν πολλά. Οι διαφωνίες είναι εξίσου πολλές. Παρόλα αυτά το κλίμα στο Κανκούν δεν έχει δυναμιτιστεί από καμιά χώρα και παραμένουν αμείωτες οι ελπίδες μας για τίμιους συμβιβασμούς μεταξύ των κρατών. Αυτό εννοείται πως δεν επαρκεί για την κατάληξη σε μια φιλόδοξη και νομικά δεσμευτική συμφωνία, αφήνει όμως ανοιχτό τον δρόμο ώστε μια τέτοια συμφωνία να πάρει σάρκα και οστά του χρόνου, στη διάσκεψη για το κλίμα που θα γίνει στη Νότια Αφρική.
Εσείς μπορείτε να δείτε για μια ακόμη φορά τι πρέπει να κάνει κάθε ισχυρό κράτος στις τρέχουσες διαπραγματεύσεις, ενώ αξίζει να ρίξετε μια ματιά και σε μια νέα έρευνα της περιβαλλοντικής οργάνωσης Germanwatch, σχετικά με την κλιματική ευπάθεια των χωρών ή με άλλα λόγια με το πόσο ευάλωτα είναι τα κράτη του κόσμου απέναντι στις κλιματικές επιπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου